یه‌که‌م جار بینیم، بیرم نه‌ده‌کرده‌وه، ئاوا سووک‌و ساده، به نیگایه‌ک داگیرم بکات. به ڕاده‌ی پانایی هه‌موو زه‌ریاکان بگره پتریش خۆشم ویست، ته‌نیاو ته‌نیا له‌به‌ر خۆی‌و خۆش ویستن ئه‌وم خۆش ده‌ویست، ئه‌وه‌ی به‌لامه‌وه گرینگ بوو، دیتنی بوو بۆ ئه‌وه‌ی قسه‌ی له‌گه‌ڵ بکه‌م، بۆی باس بکه‌م له‌و کاته‌وه دیتوومه، وه‌کوو ده‌ڵێن: "گڕی له هه‌ناوم به‌رداوه".
هه‌ست ده‌که‌م شتێک هاتۆته ژیانمه‌وه به‌رده‌وام ڕه‌نگ‌و بۆنی شتنه‌کانم لا ده‌گۆڕێ، سات هه‌یه کات زۆر به‌خێرایی تێپه‌ڕ ده‌بێ، هه‌شه به پێچه‌وانه‌وه، زۆرتر له جاران چاو له کاتژمێر ده‌که‌م، ده‌چمه به‌ر ئاوێنه، جار هه‌یه تاکوو ساغ ده‌بمه‌وه کام کراس له‌به‌ر بکه‌م، قیر سپی ده‌بێ.
باوه‌ڕم نه‌ده‌کرد، ئاوا خێرا، ده‌م‌و ئێواره‌یه‌کی دره‌نگ، که تازه ئه‌ستێره یه‌ک یه‌ک‌و دوو دوو به ئاسمانه‌وه به دیار ده‌که‌ون‌‌و ده‌که‌ونه چاو تروکاندن، من‌و ئه‌و پێکه‌وه له نێو ئوتوموبیلێک‌دا، له پشت که‌نیسه‌ی ته‌نیشت ئه‌و شاره‌ی ئه‌وی لێده‌ژیا، ڕووت‌و قووت ببینه‌وه‌‌و تێکه‌ڵ بین. وای چ ساتێکی سێحراوی، هه‌موو شتێک له ده‌ره‌وه‌ی ئیراده‌ی مه‌‌و به بێ به‌رنامه رێژی پێشوو هاته ئاراوه.
نایشارمه‌وه، خۆم بۆ شتێکی ئاوا ئاماده نه‌کردبوو، زۆر سه‌رسام بووم، به‌رده‌وام چاوم له ده‌وروو پشتی خۆم ده‌کرد، حه‌جمینم لێ بڕا بوو، هه‌رچی حه‌ولم‌دا ئه‌و ترسه‌ی له ناکاو خزابوه ده‌روونمه‌وه، نه‌شاردرایه‌وه، ئێستاش نازانم بۆچی‌و له چی ده‌ترسام؟!
پاش ئه‌م ڕووداوه، هه‌موو کارو پیشه‌ی ئێمه بووه ئه‌وه‌ی هه‌ر کون وکه‌له‌به‌رێک ده‌ست بکه‌وێ، یه‌کتر ببینین، ئامێز گرتن، ماچ‌و زۆر جاران تێکه‌ڵ بوون کاتی پێکه‌وه بوونمانی ده‌پچڕاند.
پاش ماوه‌یه‌ک، ناچار بووم له‌به‌ر کار کردن، نه‌ک ئه‌و شاره‌ی یه‌که‌م جار ئه‌وم تێدا ناسی، به‌ڵکوو وڵاته‌که‌شم به‌جێ هێشت.
هه‌موو ئه‌و رۆژانه‌ی لێ دوور بووم، بیرم لێ ده‌کرده‌وه، تامه‌زرۆی دیداریم ده‌کرد، هه‌ستم ده‌کرد زۆرتر له جارن جێگاو شوێنی له نێو ژیانی من‌دا دیاره، نه‌بوونیم به ته‌واوه‌تی هه‌ست پێ ده‌کرد، ده‌ست کورتیش وه‌کوو هه‌میشه به‌ڵایه‌ک بوو رێگای نه‌ده‌دا زوو زوو ته‌له‌فوونی لێ بکه‌م، هه‌ر چه‌نده به رێگای دیکه‌دا ئاگاداری وه‌زعی بووم، به‌ڵام ئه‌و چاوه‌ڕوانی پتری هه‌بوو، به‌باشی له‌وه تێگه‌یشتبووم.
له‌گه‌ڵ ئه‌وه‌ی به‌رده‌وام سه‌رقاڵی ئه‌وه بووم، رێگایه‌ک ببینینه‌وه، لانی که‌م مانگی جارێک یه‌کتر ببینین، که‌چی کوت‌وپڕ شته‌کان به ئاقارێکی دیکه‌دا رۆیشتن، ئه‌و دڵه ڕاوکه‌یه‌کی ئه‌وتۆی بۆ دیتنم له خۆی نیشان نه‌ده‌دا، رۆژێک پێی وتم: "هه‌موو هیوام ئه‌وه‌یه، ئه‌و هیوام بده‌یتێ پێکه‌وه ژیانی هاوبه‌ش پێک بێنین، دوو کورپه‌له‌ی خرپنم هه‌بێت، تۆ باوکیان بیت...". هیچم نه‌وت‌و بێ ده‌نگ بووم، دوایه زانیم ئه‌م بێده‌نگیه‌ی من له‌و ساته‌دا، قه‌ڵای هیواکانی ئه‌وی رووخاندوه.
ئێستا تێده‌گه‌م، ئه‌و هه‌موو فیداکاری‌و خۆشه‌ویستیه‌که‌ی بۆ ئه‌وه بوو من ببمه باوکی منداڵه‌کانی، به‌ڵام بۆ خۆم ته‌نیا ئه‌وم له‌به‌ر خۆی‌و وه‌کوو خۆی خۆش ده‌ویست.
ئه‌زانم، هه‌رچی حه‌ول بده‌م، ناتوانم پێی بسه‌لمێنم، ئه‌گه‌ر ببمه باوکی منداڵه‌کانی، ئیدی ناتوانم وه‌کوو هه‌نووکه بمێنمه‌وه‌و دڵم به خێرایی بۆی بکه‌وێته ترپه ترپ، که ببمه باوک خه‌می په‌یدا کردنی نان‌و تێر کردنی زگی منداڵه‌کان، ده‌رفه‌تی بیر کردنه‌وه له زۆر شتم لێ زه‌وت ده‌کات...
بێ گومان ئه‌مه‌ش پتر لێکمان دوور ده‌خاته‌وه، ئه‌وه‌ش ده‌ردێکی گرانه.
Tuesday, October 14, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment