چه‌ن ته‌نیام

دره‌نگانی شه‌وه‌، شه‌و داوێنی خۆی کۆ د‌ه‌کاته‌وه، من هه‌موو شه‌و خۆم له شه‌و هه‌ڵسووه.

وای، وای که کڵافه‌ی ئاڵۆزی بیره‌کانمم کۆنابێته‌وه، نه خه‌و ده‌چێته دیده‌م نه بۆنی شه‌و داگیرم ده‌کات.

په‌نجه‌ره‌ی ژووره تاریک‌و ته‌نیاکه‌مم کردۆته‌وه، بۆنی پایز، کزه‌ی سه‌رما، ره‌نگی شه‌و له ژووره‌که‌م ئاڵاوه.

هه‌رچی خۆم گرمۆڵه ده‌که‌م، په‌نجه‌کانم له پرچه‌ ئاڵۆزه‌کانم‌دا نوقم ده‌که‌م، خه‌و نامباته‌وه‌وو له باوشی تاریکی‌دا ناشاردرێمه‌وه.

ئازیز، پێویستیم پێته، تاکوو ئاهه‌نگی ده‌نگت بڕژێته هه‌موو ده‌ماره‌کانی له‌شمه‌وه، پێویسته له‌شی ساردو سڕی ته‌نیام له باڵات بخشێت، به‌ڵکوو جه‌سته‌ی تینووم ئۆقره بگرێ‌‌، به‌شکم دامرکێم.