کوبانی نقطه‌ای است که ما می‌خواهیم با آن و از آن آغاز کنیم. کوبانی، در زمانه‌ی سیطره و هژمونی رسانه‌های جریان اصلی و صاحبان آنها، جایی برای بازنمایی ندارد، کوبانی اصولا به درد رسانه‌ها نمی‌خورد، اخبارش “مخاطبان گسترده” را جذب نمی‌کند، مقاومت این شهر ارزش تبدیل شدن به محملی برای گفتمان‌های مسلط جامعه ندارد. این شهر پیش از هر چیز شورشی است علیه آنچه دوربین‌های جهان نمی‌خواهند ببینند. ما این‌بار برای همراهی مقاومت کوبانی با دیوار آمده‌ایم؛ یگانه رسانه‌ای که همواره متعلق به اقلیت‌های حذف شده بوده، آنها که هیچ‌گاه جایی از آن خود نداشته‌اند. ما این‌بار آمده‌ایم که خود، خود را تکثیر کنیم، با این هنر بدنام و بی‌آبرو: گرافیتی.
ما بازخواهیم گشت با کوبانی یا هر نام و مکان دیگری که آنجا سیاست و هنر به حوزه عمومی و حیات جمعی گره می‌خورد.
تهران/ بزرگراه کردستان و روبروی دفتر سازمان‌ملل متحد
۱۰ مهرماه ۱۳۹۳
No comments:
Post a Comment