پاییز، پاییز، پاییز...

لە مێژە کە ئاهەنگی دەنگت نەڕژاوەتە نێو دەمارەکانمەوە، بیری سەر لە نوێ دیتنەوەتم لە وەرزی پاییزو لە هەناوم‌دا پاراستوە، کەچی ئاواتی لە ئامێز گرتنت تەنیا بۆ خۆم‌و لەبەر خۆم، ناخوازم.
حەز دەکەم کاتێک بێیت کە خۆت بڕیارت داوە بێی، کاتێ کە دڵە شەیداکەت ئۆقرەی لێ دەبڕێ، دەێیت لەبەر ئەوەی سەرتاپات پێویستی بە منە، هاتنی ئاوا بە تام‌و چێژترە، لەبەر ئەوەی بۆ دڵی خۆت‌و بە ویستی خۆت دێیت، کاتێک کە تەنانەت من ئاواتی بۆ نەخوازم، بە هاتنت درگای تەنیایم دەخەیتە سەرپشت‌و هەموو غەمەکانم توونا دەکەیت، تۆ هەمیشە هەتاوی بە تین‌و تاوی، شەختەو سەهۆڵبەندان ڕادەماڵی، تەزووی سەرماو دڵە ڕاوکەم‌ تێدا دادەمرکێنیەوە...
هەموو دەمێک لاپەڕەکانی چاوم بەرەو ئاسمان یەک بە یەک هەڵدەدەمەوە، بەرزو بەرزتر دەڕوانم‌و تۆ لە دوورتریین، لێ لە بەرزتریین شوێنەکان دەبینم، ئەو نیگارو دیمەنانەی ئی تۆیەو لە زەینی من‌دا نەقشی بەستوە، تاکوو ئێستا ئەوین‌و مەزنی تۆی تێدا پارێزراوە.
ئەزانم کە تەنیا تۆ، نەک کەسی دیکە، ئەم هەموو مەودایانەی بە تیری بێ دەنگی‌و دەنگ داگۆڕین، پڕ رەنگ کردوە.
سەرەتا وام بیر دەکردەوە کە خوو بە نەبوونت دەگرم، جارو بار بە یادوەرییەکانت هێور دبمەوە، کەچی وا نیە، نەبوونت هەمیشە بۆشایەکی گەورەی لە من‌دا، لە ژیان‌و بیر کردنەوەی ڕۆژانەمدا دروست کردوە، بۆشایەک کە هەست دەکرێ بەتاڵە، بەڵام ئەم بەتاڵایە، نەک سووک نیە، بەڵکوو هێندە قورسە کە بەردوەوام هەنگاوەکانم بۆ پێشەوە شل‌و شلتر دەکاتەوە.
خەون دەبینم کە دڵتەنگ دەبیت، کاتێک سەرماتەو من نیم تاکوو سەرو ملت بشێلم‌و پەتوویەکی ڕەنگ شینی تووکنت پێدادەم، لە خۆم‌و ئەم ساتانە تووڕەو بێزار دەبم، ئەمڕۆ کە دوایین هەینی وەرزی پاییزی ئەمساڵە، لێرەوە تاکوو کۆتایی دونیا هیوای سڵامەتی‌و بەختەوەریت بۆ دخوازم.
بۆم بنووسە کە وەرزی پاییزی کام ساڵ، چۆن‌و لە کوێ لە ئامێزم دەگری، ئەی هەمیشە کوێستانی گەرم‌وگوڕی من، ئەی هەتاوی بەردەم سپێدەو بەیانی من؛ کەسەکەم، موژدەی پاییزی دوورە دەستم.
ئاگات لە چاوەکانت بێت.